Urodził się w 1921 r. w Wilnie, gdzie uczęszczał do gimnazjum. Podczas II wojny światowej należał do Armii Krajowej i walczył podczas operacji „Ostra Brama”, gdy AK wspólnie z jednostkami Armii Czerwonej zdobywała Wilno. Udało mu się uniknąć wywózki na Syberię a w 1945 r. repatriował się z rodziną do Łodzi. Udzielał się wówczas w Sodalicji Mariańskiej. Obok studiów ekonomicznych, które ukończył w 1948 r., pracował w łódzkim Instytucie Katolickim. Zetknął się wówczas z późniejszym prymasem, S. Wyszyńskim, któremu w kolejnych latach doradzał. Opracował m.in. raporty dotyczące majątku rodziny Gierków i tłumienia robotniczych protestów w 1976 r. Stał się także jednym z zaufanych wysłanników prymasa. Prowadził rozmowy u ówczesnego szefa MON, gen. Wojciecha Jaruzelskiego w sprawie księży powoływanych do wojska. Łączył to z karierą akademicką na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie opiekował się studentami relegowanymi z innych uczelni po marcu 1968 r.

W Stoczni Gdańskiej zjawił się 21 sierpnia 1980 r. i pozostał tam do podpisania porozumienia. W kolejnych miesiącach był delegatem Prymasa wyznaczonym do kontaktów z Lechem Wałęsą i Komisją Krajową „Solidarności”. Wszedł w skład delegacji związku, która w 1981 r. spotkała się Janem Pawłem II. Kukołowicz reprezentował Prymasa w momentach największych kryzysów politycznych okresu rewolucji Solidarności, m.in. w trakcie strajków ustrzycko-rzeszowskich i kryzysu bydgoskiego. Był także członkiem Regionu Mazowsze oraz doradzał Regionowi Pojezierze. W latach 1981-1984 służył radą prymasowi Józefowi Glempowi. W stanie wojennym związał się z Solidarnością Walczącą, będąc m.in. pośrednikiem w kontaktach między Kornelem Morawieckim, a Lechem Wałęsą.

Krytycznie oceniał rozmowy okrągłego stołu. a w III Rzeczpospolitej był m.in. wiceministrem pracy i polityki społecznej w rządzie Jana Olszewskiego i współtwórcą Akcji Wyborczej „Solidarność”.

Doradcy