Janina Waluk urodziła się w 1926 r. w Rypinie. Była socjologiem, ekonomistką, działaczem opozycji demokratycznej w PRL, pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warszawskiego i kancelarii Senatu RP, współtwórcą polskiej mediacji.

W marcu 1968 r. zaangażowana w protesty studenckie na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1976–1981 związana była ze środowiskiem Komitetu Obrony Robotników. 29 sierpnia 1980 r. przyjechała do Szczecina i jako ekspert znalazła się na terenie Stoczni Szczecińskiej im. A. Warskiego. Tego dnia wraz z Andrzejem Tymowskim i Andrzejem Kijowskim brała udział w posiedzeniach Komisji Ekspertów w czasie negocjacji Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, z Marianem Jurczykiem na czele, z Komisją Rządową pod kierownictwem Kazimierza Barcikowskiego.

W 1981 r. została kierownikiem Działu Zatrudnienia w Ośrodku Prac Społeczno-Zawodowych przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Po 13 grudnia 1981 r. zaangażowała się w działalność podziemną. Zatrzymana prawdopodobnie w celu internowania została zwolniona 14 grudnia 1981 r. Ponownie zatrzymana 26 kwietnia 1983 r., aresztowana 30 kwietnia za kolportaż i posiadanie nielegalnych wydawnictw. Arcybiskup Bronisław Dąbrowski, sekretarz Episkopatu Polski, zwracał się wielokrotnie do gen. Czesława Kiszczaka o jej uwolnienie. W jednym z Pro Memoria pisał: „Jest człowiekiem wartościowym i udzielającym się społecznie”. Zwolniona została jednak dopiero 20 lipca 1983 r. na mocy amnestii. W lutym 1988 r. zakazano jej wyjazdów do krajów kapitalistycznych i Jugosławii.

Po przełomie 1989 r. została pracownikiem Biura Interwencji Senatu, zajmując się systemem penitencjarnym oraz mediacją. Była współzałożycielką i wieloletnim prezesem Polskiego Centrum Mediacji, a także przewodniczącą Społecznej Rady ds. Alternatywnych Metod Rozwiązywania Konfliktów i Sporów przy Ministrze Sprawiedliwości i członkiem założycielem Stowarzyszenia Mediatorów Rodzinnych. Zmarła w 2008 r.

Doradcy