Jego proces w 1982 r. był pierwszym, podczas którego na ławie oskarżonych stanął tej rangi działacz Solidarności. Władysław Frasyniuk przyjął wtedy strategię przywódcy, uzasadniając, że stan wojenny został wprowadzony bezprawnie i niekonstytucyjnie. Twierdził, że wyrok, jaki otrzymał, był wymierzony nie tylko w jego osobę, ale również w Solidarność i porozumienia sierpniowe.

Urodził się 25 listopada 1954 r. we Wrocławiu, gdzie w 1974 r. ukończył Technikum Samochodowe. Po zakończeniu zasadniczej służby wojskowej przez dwa lata pracował jako kierowca we wrocławskich przedsiębiorstwach transportowych PKS i Transbud, a w 1978 r. zatrudnił się w Miejskim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym. Aktywnie brał udział w strajku w zajezdni przy ul. Grabiszyńskiej, a ponieważ był odważny w zabieraniu głosu, powierzono mu funkcję rzecznika w Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Po ustąpieniu dotychczasowego przewodniczącego Międzyzakładowego Komitetu Zakładowego Jerzego Piórkowskiego, 5 marca 1981 r. został jego następcą.

Był również m.in. członkiem Krajowej Komisji Porównawczej, przewodniczącym Zarządu Regionu i członkiem Prezydium Komisji Krajowej. W listopadzie 1981 r. w wąskim gronie, m.in. z A. Labudą i M. Zlatem, podjął decyzję o ukryciu pieniędzy należących do ZR.

Dzięki pomocnej postawie kolejarzy uniknął aresztowania w dniu wybuchu stanu wojennego, wysiadając tuż przed Wrocławiem z pociągu, którym wracał z Gdańska po obradach Komisji Krajowej. 14 grudnia 1981 r. stanął na czele Regionalnego Komitetu Strajkowego „Dolny Śląsk” i podjął uchwałę o rozpoczęciu strajku okupacyjnego. Kierował działalnością konspiracyjną w regionie, zabiegając o to, aby strajki miały wymiar pokojowy. Ukrywał się przez prawie 10 miesięcy, aż do aresztowania 5 października 1982 r. Został skazany na 6 lat więzienia i osadzony w Zakładzie Karnym w Barczewie. 27 lipca 1984 r. na mocy amnestii zwolniono go, jednak już miesiąc później ponownie został zatrzymany podczas uroczystości rocznicowych w zajezdni MPK i osadzony w Areszcie Śledczym na 2 miesiące. 13 lutego 1985 po spotkaniu z Lechem Wałęsą aresztowany i skazany na 3,5 roku.

Będąc od roku 1989 członkiem, a później także zasiadając w Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej, brał udział w poufnych rozmowach z władzą w Magdalence.

Po roku 1989 aktywnie włączał się w politykę, będąc m.in. w latach 1991–2001 posłem na Sejm RP. W 2006 r. odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Twarze buntu