W gronie doradców związkowych Bronisław Geremek budził niekiedy ogromne emocje. Zanim został uznanym historykiem, przeżył koszmar Holocaustu. Urodzony w 1932 r. w Warszawie, trafił w 1940 r. do getta. Uciekł stamtąd dwa lata później. W powojennej rzeczywistości politycznej podjął studia historyczne i zaangażował się w działalność partii komunistycznej. Legitymacją partyjną rzucił w proteście przeciwko inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację. Wcześniej pełnił funkcję sekretarza POP na Uniwersytecie Warszawskim. Wykładał także na Sorbonie oraz był dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej w Paryżu. U schyłku lat 70. związał się z Towarzystwem Kursów Naukowych.

Do strajkującej stoczni w sierpniu 1980 r. przybywał jednak jako anonimowy intelektualista, bardziej kojarzony w Paryżu niż Gdańsku. Wraz z Tadeuszem Mazowieckiem został jednym z głównych członków powołanej wówczas Komisji Ekspertów. Miał dzięki temu ogromny wpływ na powstającą Solidarność, którą starał się kierować na jak najmniej radykalne tory. Był m.in. w grupie zwolenników uznania przez związek przewodniej roli partii, a w trakcie kryzysu bydgoskiego opowiadał się za porozumieniem z komunistami. Był także współautorem programu związku pt. „Samorządna Rzeczpospolita”.

Prezentowany realizm nie uratował go przed internowaniem po wprowadzeniu stanu wojennego. Po wyjściu na wolność wciąż doradzał Lechowi Wałęsie, a także podziemnemu kierownictwu związku. Często gościł również w siedzibie episkopatu. W trakcie obrad Okrągłego Stołu stał się jednym z głównych polityków strony opozycyjnej. Przewodniczył obradom plenarnym oraz stał na czele najważniejszego zespołu tematycznego − ds. reform politycznych. Po wyborach czerwcowych przewodniczył Obywatelskiemu Klubowi Parlamentarnemu. Był też jednym z twórców ROAD (Unii Demokratycznej). W kolejnych latach pełnił wiele ważnych stanowisk, w tym szefa MSZ.

Grzegorz Wołk

Doradcy