Urodził się w 1913 r. w Warszawie. W 1935 r. ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Jego karierę prawniczą przerwał wybuch II wojny światowej. Jak wielu rówieśników działał w konspiracji, walczył też w powstaniu warszawskim. Potem działał w Zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość”.

Mimo że ujawnił się dobrowolnie, został aresztowany w 1947 r. i rok później skazany na karę śmierci, złagodzoną następnie na dożywotnie więzienie. Wolność odzyskał pod koniec 1956 r. Nic zatem dziwnego, że w latach sześćdziesiątych uczestniczył w procesach rehabilitacyjnych żołnierzy Armii Krajowej oraz WiN, a od lat siedemdziesiątych współpracował z opozycją (m.in. od 1977 r. z Biurem Interwencyjnym Komitetu Obrony Robotników).

Od 3 września 1980 r. wspierał radą Międzyzakładowy Komitet Robotniczy  w Hucie Katowice. Był współautorem statutu NSZZ „Solidarność”. Potem m.in. udzielał porad prawnych osobom zakładającym Solidarność w Warszawie. W latach 1980−1981 doradzał władzom związku – Krajowej Komisji Porozumiewawczej, a następnie Komisji Krajowej, od stycznia 1981 r. był członkiem Rady Programowo-Konsultacyjnej Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy KKP/KK.

Należał do grona doradców umiarkowanych. Po wprowadzeniu stanu wojennego był obrońcą w procesach politycznych. W 1986 r. został – co było dla wielu osób zaskoczeniem – członkiem Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. Na forum tym domagał się m.in. ujawnienia prawdy o zbrodni katyńskiej. W maju 1988 r. ponownie został doradcą strajkujących robotników, tym razem w Stoczni Gdańskiej. W lutym 1989 r. reaktywował Stronnictwo Pracy. W 1991 r. został posłem na Sejm, a rok później sędzią Trybunału Stanu. Zmarł w 1994 roku.

Doradcy