Zofia Bartkiewicz
Dzięki głównej roli, jaką odegrała podczas lipcowego strajku 1980 r. w WSK „PZL-Świdnik”, Zofia Bartkiewicz stała się w następnych latach jedną z najbardziej rozpoznawalnych kobiet w Świdniku.
zdjęcie: Archiwum IPN
2020-07-21
Urodziła się 20 stycznia 1932 r. w Słonimiu w przedwojennym województwie nowogródzkim. Po wojnie, w 1952 r., trafiła do budującego się Świdnika, gdzie początkowo została nauczycielką w szkole podstawowej. Zofia Bartkiewicz, choć jej ojciec był represjonowany przez władzę sowiecką (w czasie wojny trafił na Syberię) i komunistyczną w Polsce Ludowej (więzienie po wydarzeniach cudu lubelskiego w 1949 r.), wstąpiła w 1949 r. w struktury Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a jako nauczycielka w szkole była przewodnikiem prokomunistycznej Organizacji Harcerskiej (utworzonej w miejsce zdelegalizowanego wówczas ZHP).
W 1954 r. rozpoczęła pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Świdnik”, pracując na rozmaitych stanowiskach: kierownika świetlicy dziecięcej, robotnika konserwacji, robotnika magazynu, kopisty, technika zmianowego, referenta technicznego i technologa. Wyrazem jej zaangażowania w system była długoletnia funkcja radnej Powiatowej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej w Świdniku.
W czasie lipcowego strajku 1980 r. szybko wysunęła się na czoło protestu. Jako „wygadana” długoletnia radna miejska nie miała problemu w zabieraniu głosu na wiecu załogi, a jako członek PZPR była akceptowana przez władze. Została przewodniczącą Komitetu Postojowego. 11 lipca 1980 r. była jedną z podpisujących porozumienie kończące strajk w WSK Świdnik.
Od początku września 1980 r. zaangażowała się w tworzenie nowego związku zawodowego. 9 września 1980 r. została przewodniczącą Zakładowego Komitetu Założycielskiego, a od 18 grudnia 1980 r. w demokratycznych wyborach została wiceprzewodniczącą Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność”. W kwietniu i maju 1981 r. została delegatką na I Walne Zebranie Delegatów Regionu Środkowo-Wschodniego NSZZ „Solidarność”. Była znana z ciętego języka.
13 grudniu 1981 r. na krótko internowana (do 24 grudnia 1981 r.). W 1982 r. przeszła na emeryturę. Wycofała się z czynnej działalności związkowej, ograniczając się do kolportażu bibuły. W październiku 1986 r. użyczyła jeszcze swojego nazwiska dla wejścia w skład ujawnionej Tymczasowej Rady „Solidarność” Regionu Środkowo-Wschodniego, choć naraziło ją to na dodatkową obserwację przez Służbę Bezpieczeństwa. Zmarła 11 lutego 2002 roku.
