Zbigniew Bujak
Jeden z najbardziej znanych opozycjonistów czasów PRL, później współzałożyciel Agory S.A. i przez dwie kadencje poseł na Sejm. Zbigniew Bujak w ostatnich kilkunastu latach bez powodzenia szuka swojego miejsca w polityce.
zdjęcie: Fot. Piotr Walczak PAP/Caf
2020-07-21
Urodził się 29 listopada 1954 r. w Łopusznie koło Kielc. Po ukończeniu Technikum Elektroenergetycznego w Żyrardowie krótko pracował w zakładach Polfa w Grodzisku Mazowieckim, a następnie do 1981 r. w Zakładach Mechanicznych Ursus w Warszawie. W tym czasie przestał być wiceprzewodniczącym Socjalistycznego Związku Młodzieży Wojskowej, a zaczął współpracę z Komitetem Samoobrony Społecznej KOR i tworzenie struktur Solidarności w Ursusie. Został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Mazowsze, był też członkiem Krajowej Komisji Porozumiewawczej.
Po wybuchu stanu wojennego ukrywał się przez prawie 5 lat. Jego brawurowa ucieczka z rąk funkcjonariuszy SB w 1983 r. w Warszawie zdaniem niektórych dawnych esbeków była celowym działaniem służb. Aresztowano go w 1986 r., ale po kilku miesiącach zwolniono na mocy amnestii. Od razu zaangażował się w krajowe struktury Solidarności. W 1988 r. wszedł w skład Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie, a w kolejnym roku uczestniczył w rozmowach przedstawicieli Solidarności i władz państwowych w Magdalence oraz w obradach Okrągłego Stołu. Wtedy również razem z Andrzejem Wajdą i Aleksandrem Paszyńskim założył spółkę Agora, która wydaje m.in. „Gazetę Wyborczą”.
Na początku lat 90. był prezesem Fundacji im. Stefana Batorego, współzałożycielem Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, a potem Ruchu Demokratyczno-Społecznego.
W 1991 r. wspólnie z Januszem Rolickim opublikował wywiad rzekę „Zbigniew Bujak: przepraszam za »Solidarność«”, w którym krytycznie ocenił pierwsze lata transformacji ustrojowej. Nie kandydował do Sejmu kontraktowego, dopiero w dwóch kolejnych kadencjach był posłem, najpierw z ramienia Ruchu Demokratyczno-Społecznego, a potem Unii Pracy. W tym czasie skończył politologię na Uniwersytecie Warszawskim.
W rządzie Jerzego Buzka (1999−2001) został szefem Głównego Urzędu Ceł. Później bezskutecznie kandydował na prezydenta Warszawy (w 2002 r.) i dwukrotnie do Parlamentu Europejskiego (w 2004 r. z ramienia Unii Wolności; w 2019 r. z list partii Wiosna).
