Jarosław Sienkiewicz
„Agent UB”, szef „Czerwonego Jastrzębia”, „Zdrajca Solidarności”… Takie i podobne określenia przywarły do Jarosława Sienkiewicza, pierwszego przewodniczącego Międzyzakładowego Komitetu Robotniczego NSZZ „Solidarność” w Jastrzębiu-Zdroju. Twardych dowodów jednak na agenturalność Jarosława Sienkiewicza, mimo licznych starań, nie znaleziono.
zdjęcie: Fot. Stanisław Sputo /Śląskie Centrum Wolności i Solidarności
2020-07-21
Urodził się w 1950 roku w Wilnie. Siedem lat później rodzina Jarosława Sienkiewicza uzyskała zgodę na repatriację i osiedliła się w Tarnowie. Studiował w Krakowie. W czasie studiów zapisał się do PZPR. W 1974 roku rozpoczął pracę w dozorze górniczym kopalni Borynia w Jastrzębiu-Zdroju.
Górnicy wybrali go na lidera strajku, ponieważ najlepiej potrafił wyrazić ich bunt. Z dozorem górniczym rozmawiał jak równy z równym. W negocjacjach z komisją rządową był stanowczy i twardo bronił robotniczych postulatów. Dobrze wiedział, jakie są bolączki górnictwa.
Gdy w 1980 roku stawał na czele strajku, nie wiedziano, jaki kształt przybierze związek zawodowy. Na Śląsku, a tym bardziej w peryferyjnym, górniczym Jastrzębiu-Zdroju opozycja antykomunistyczna była niewielka.
Jarosław Sienkiewicz chciał, by powstający związek zawodowy miał charakter branżowy. Chciał, aby MKR Jastrzębie skupiał wszystkie górnicze zakłady pracy. Był przeciwnikiem włączania działaczy KOR i innych „sił antysocjalistycznych” do Solidarności. Nie chciał podporządkować MKR Jastrzębie zwierzchnictwu Komisji Krajowej. Andrzej Żabiński, I sekretarz KW PZPR, widział w MKR Jastrzębie przeciwwagę dla radykalnego MKZ Katowice. Z biegiem czasu coraz silniej wpływał na decyzje Jarosława Sienkiewicza.
8 stycznia 1981 r., wskutek oskarżeń przez część działaczy z Prezydium MKR Jastrzębie o działalność na szkodę związku i współpracę z władzami, zrezygnował z funkcji przewodniczącego. W kolejnych miesiącach podjął jeszcze nieudaną próbę powołania Związku Zawodowego Górników „Gwarek”.
W grudniu 1981 r. Jarosław Sienkiewicz poparł wprowadzenie stanu wojennego w Polsce, a w połowie następnego roku wszedł w skład Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Do 1991 r. pracował w kop. Krupiński. Zmarł w Jastrzębiu 24 października 1992 r.
