Czesław Niezgoda urodził się 21 stycznia 1945 r. we wsi Karczmiska-Kolonia na Lubelszczyźnie. Ukończył Technikum Mechaniczne przy Fabryce Samochodów Ciężarowych w Lublinie (1966 r.). W 1970 r. został nauczycielem zawodu, w związku z czym ukończył Pedagogiczną Szkołę Techniczną w Lublinie (1974 r.). W 1975 r. podjął pracę na stanowisku majstra w lubelskiej Lokomotywowni Pozaklasowej PKP.

Już jesienią 1979 r. za pośrednictwem ks. Jana Ziei zetknął się z niezależnymi wydawnictwami (m.in. pismo „Robotnik”). W maju 1980 r. miał istotny udział w podjęciu przez pracowników lokomotywowni krótkiego protestu spowodowanego opóźnieniem wypłaty premii. Gdy w lipcu 1980 r. zaczęły się strajki w Świdniku i Lublinie, w zaufanym gronie kolegów z pracy zaczął przygotowywać się do podjęcia protestu także w lokomotywowni. Strajk zaczęto 16 lipca 1980 r. Pracę przerwali pracownicy warsztatów, a potem innych służb lokomotywowni. Dołączyli do nich maszyniści, którzy unieruchomili lokomotywy i składy pociągów. Zatrzymano całkowicie ruch na stacji Lublin, blokując pracę całego Węzła PKP Lublin. Trwający do 19 lipca 1980 r. strajk w znaczący sposób przyczynił się do faktycznego paraliżu miasta. Istotnym osiągnięciem strajku była obietnica wyboru nowej rady zakładowej. Nie bez oporu władz udało się ją wybrać w demokratyczny sposób 18 sierpnia 1980 r. Czesław Niezgoda został przewodniczącym rady, w której pojawił się wkrótce zalążek działań na rzecz tworzenia niezależnego związku zawodowego.

W uznaniu szczególnej roli lipcowego strajku kolejarzy, 10 września 1980 r., Czesław Niezgoda został wybrany na przewodniczącego Międzyzakładowego Środkowo-Wschodniego Komitetu Założycielskiego NSZZ (potem Międzyzakładowy Komitet Założycielski NSZZ „Solidarność” Regionu Środkowo-Wschodniego). Gdy w lutym 1981 r., w wyniku tarć wewnątrzzwiązkowych, doszło do wyboru nowego przewodniczącego regionu, Niezgoda został przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Węzła PKP Lublin.

13 grudnia 1981 r. Niezgodę internowano. Wyszedł na wolność 16 czerwca 1982 r. W okresie podziemia był powszechnie uważany za nieoficjalnego przewodniczącego Solidarności lubelskich kolejarzy. W tym czasie zaangażował się w działalność duszpasterstwa kolejarzy (był m.in. prezesem Duszpasterstwa Kolejarzy Diecezji Lubelskiej), co wynikało także z jego głębokiej wiary.

W 1989 r. został ponownie przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Węzła PKP Lublin i członkiem Zarządu Regionu Środkowo-Wschodniego NSZZ „Solidarność”. W 1991 r. zakończył aktywną działalność związkową. Od 2001 r. jest na emeryturze.

Twarze buntu