Był szefem podbeskidzkiego strajku generalnego w styczniu i lutym 1981 roku, największego czysto politycznego protestu Solidarności po Sierpniu 1980 roku.

Urodził się 25 lipca 1947 r. w Bielsku-Białej. W latach 1964–1973 pracował jako robotnik w Bielskiej Fabryce Obrabiarek, Bielskich Zakładach Przemysłu Lniarskiego „Lenko” i Zakładach Sprzętu Lotnictwa Sportowego w Bielsku–Białej. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera mechanika Politechniki Łódzkiej był kontrolerem jakości, a następnie mistrzem w bielskiej Fabryce Samochodów Małolitrażowych. W 1977 r. rozpoczął pracę w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym. Tam zastał go Sierpień ’80. Aktywnie wsparł organizację solidarnościowego strajku w WPK, zapoczątkowanego przez Romana Walczaka, kierowcę miejskiego autobusu. 

11 września 1980 r. na pierwszym, organizacyjnym zebraniu przyszłej podbeskidzkiej Solidarności został wybrany przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego. W listopadzie tego samego roku był on inicjatorem przedstawienia zarzutów najwyższym przedstawicielom administracyjnych i partyjnych władz Bielska–Białej i województwa bielskiego, a później – w styczniu i lutym 1981 roku – przewodniczącym podbeskidzkiego strajku generalnego i sygnatariuszem porozumienia podpisanego 6 lutego 1981 roku. Na jego mocy ze swych stanowisk odeszli m.in. wojewoda bielski, prezydent miasta, a także pierwsi sekretarze miejskiej i wojewódzkiej instancji PZPR.

W maju 1981 r. wybrany został przewodniczącym Zarządu Regionu Podbeskidzie NSZZ „Solidarność”, wszedł też w skład komisji krajowej tego związku.
Po wprowadzeniu stanu wojennego Patrycjusz Kosmowski uniknął internowania i przez ponad miesiąc ukrywał się w Bielsku–Białej nie podejmując podziemnej działalności. Został zatrzymany 19 stycznia 1982 r., a dwa miesiące później skazany na 6 lat więzienia. 
Na mocy amnestii na wolność wyszedł 25 lipca 1984 r. W następnym roku wyemigrował wraz z rodziną do Szwecji, gdzie mieszka do dzisiaj.

Twarze buntu