Serwis poświęcony
40 rocznicy
powstania Solidarności
Serwis poświęcony
40 rocznicy
powstania Solidarności
Płk Kazimierz Wilczyński dowódca sił ZOMO wydał wszystkim jednostkom rozkaz przerwania ognia. W wyniku ostrzału sześciu górników zginęło na miejscu, a trzech kolejnych zmarło po przewiezieniu do szpitala. Ponad 40 górników zostało rannych, a 23 dalszych otrzymało rany postrzałowe.
Pod kopalnię docierają pierwsze karetki pogotowia. Nie wpuszczano ich na teren kopalni. Ranni wynoszeni są pod budynek dyrekcji i tam dopiero umieszczani w karetkach. Niektóre z nich były zatrzymywane przez funkcjonariuszy ZOMO. Ich kierowców wyciągano, lżono, a nawet bito.
Do kopalni powraca płk Gębka, razem z komisarzem wojskowym zjednoczenia płk Wacławem Rymkiewiczem i dyrektorem kopalni. Strajkujący przedstawiają mu warunki przerwania strajku: odwołanie stanu wojennego, uwolnienie szefa „Solidarności” Jana Ludwiczaka, wycofanie oddziałów ZOMO, podanie do publicznej wiadomości informacji o wydarzeniach w kopalni, w tym o zabitych i rannych, oraz ujawnienie nazwiska dowódcy akcji. Płk Gębka oświadcza, że warunki nie zostaną spełnione. Wojskowej delegacji pokazano ciała zastrzelonych górników i przekazano broń trzech milicjantów zatrzymanych w trakcie pacyfikacji.
Strajkujący deklarują gotowość przerwania strajku pod warunkiem stworzenia im możliwości swobodnego opuszczenie kopalni, podstawienie dla nich autobusów, wycofanie z okolicy kopalni oddziałów ZOMO, nie wyciągania konsekwencji karnych i dyscyplinarnych wobec strajkujących. Zakładnicy z szeregów milicji zostają zwolnieni.
Górnicy opuszczają teren kopalni. Przed odejściem, przy ścianie kotłowni, w miejscu gdzie polegli ich koledzy, wkopują krzyż przyniesiony ze stacji ratownictwa.
